Die gedagte aan die boek Braam en die engel het gekom toe ek Sagaria se eerste visioen vir die soveelste maal lees en vir die eerste keer agterkom dat Sagaria staan en luister na ‘n engle en ‘n klomp perde wat met mekaar praat. As ektoe dadelik die boek geskryf het, sou dit oor engele en perde gegaan het. Maar toe stel ek uit en toe vergeet ek dit, en toe  raak ek geinteresseeer in rampe en ellendes.  Skielik was daar ellendes net waar ek kyk. Dit was seker heeltyd so – ek het dit net nooit agtergekom nie. En toe wonder ek: wat maak ‘n mens as dit so sleg gaan? Sou dit help om te onthou dat mense ‘n stokou vermoë het om gelukkig te wees? Soos sake nou staan, dink ek toe, sou dit ‘n engel kos om ons daaraan te herinner. En dan sal dit bes moontlik nog ‘n kind ook verg wat daardie engele sal kan raaksien….